Det er ein del snakk om å auke statusen for yrkesfag for tida, noko som sjølvsagt er flott. Men problemet er ikkje kun status. Problemet er òg at man låser seg fast. Moglegheiten for nokon reell videre- eller etterutdanning er minimal, og man har like liten moglegheit til å gå videre. Eg kan ta meg sjølv som eksempel. Eg er utdanna hjelpepleiar. Om eg har eit ynskje om å gå vidare og utdanne meg til sjukepleiar har eg eit par val. Eg kan ta utdanninga i utlandet (t.d. Danmark eller England). Eg kan kaste bort ~1år på å ta allmennfagleg påbygg. Eg kan vente lenge for å komme inn på realkompetanse. Eller eg kan droppe utdanninga. Fleksibelt? Neppe.

Spesifikt for sjukepleiarutd. veit eg at man argumenterar med at for medisinrekning treng man matten frå allmennfagleg påbygg. Den er grei, og da kan man vel like greit ta alt?

Det man gjer med dette firkanta systemet er å redusere intensiver for å ta yrkesfagleg utdanning. Å vere hjelpepleiar er flott og givende (om litt dårlege lønnsforhold og stillingsbrøker, men det er ein anna sak). Men utdannar man seg til hjelpepleiar låsar man seg til det, eller legg til eit år (eller flytting) på utdanning til sjukepleiar. Man er nødt til å slutte å prøve å presse alle inn i den samme firkanten. Det er ikkje «one size fits all», svart/hvitt. Det er absolutt ingenting feil med å ha spesielle videreutdanningsløp for yrkesfag. Man er ikkje nødt til å gjere enten eller, mennesker er forskjellige, og yrkesfagleg vgs. bryr seg heller lite om det. Passar du ikkje inn i firkanten? Dytt litt meir.

Det er naudsynt å sjå nøye på det, og prøve å fjerne svart/hvitt generaliseringa. Hjelpepleiar som vil bli sjukepleiar? Ja då treng han meir matte, og når han har tatt det kan han søke. Det tas fantastisk lite hensyn til eksisterende kompetanse, og om man ikkje har allmenn, ja då har man ikkje noko val. Her er det noko som skurrar, og trengst å ryddast opp i.